De recente Israelische operatities tegen de terroristische infastructuur in de autonome Palestijnse gebieden waren niet alleen in militair opzicht succesvol, maar ook op inlichtingengebied. Er werden ernorme aantallen belastende documenten in de Palestijnse kantoren aangetroffen, vooral in Arafats hoofdkwatier in Rammalah. Veel stukken bewijzen zwart-op-wit dat Arafat en zijn Palestijnse Autoritiet rechtstreeks bij het financieren, plannen en uitvoeren van terroristische acties betrokken zijn.

Uit analyse van de door Israel buitgemaakte documenten is ook gebleken dat Arafat de afgelopen jaren 1,3 miljard euro aan voor de Palestijnen bestemde hulpgelden naar zijn eigen bankrekeningen heeft overgemaakt. Van dat bedrag zou drie miljoen Palestijnen een jaar lang gevoed kunnen worden, zouden duizend mobiele intensive care units aangeschaft kunnen worden en zouden tien medische klinieken gedurende tien jaar draaiend gehouden kunnen worden. En dan zou er nog 585 miljoen euro overblijven voor de financiering van andere sociale projecten.

Volgens dissidente Palestijnse insiders, zoals Muawiya Al-Masri (lid van de Palestijnse Wetgevende Raad), was de miljardenroof een koud kunstje voor Arafat. De PLO-leider controleert de financiele zaken van de Palestijnse Autoriteit als een spin in een web en hij is de motor van een door en door corrupt systeem dat nog het best kan worden vergeleken met dat van de Mafia. Uiteindelijk is iedereen op het grondgebied van de Palestijnse Autoriteit (PA) geheel van Arafat afhankelijk. Voor alle vergunningen en transacties, ook als het gaat om geringe bedragen, is de handtekening van de "Peetvader"nodig. Er is volgens Al-Marri geen minister die zonder Ararfats instemming een chauffeur of loopjongen kan aanstellen. Er is geen bestuurlijk proces, er bestaat slechts een instelling: het presidentschap, waar geen wet en orde heersen en dat is gebasseerd is op het omkopen van topfunctionarissen.

Door de jaren heen heeft de PA, die door de PLO wordt gecontroleerd, meerdere financieringsbronnen gecreeerd. Iedere in de Arabische wereld woonachtige Palestijn betaald een speciale "belasting". Daarnaast is de PA ontvanger van een riante geldstroom uit de Arabische staten, de EU en de internationale organisaties. Maar ook voor de oprichting van de PA in 1993-'94, stond Arafat al aan het hoofd van een misdadige miljardenonderneming. In 1994 publiceerde de Britse Crimenele Inlichtingendienst (NCIS) een rapport over de misdadige zakelijke activiteiten van de PLO. Volgens de NISC bezat de PLO tussen de 8 en tien miljard dollar en genereerde Arafats organisatie jaarlijks een inkomen van tussen de 1,5 en 2 miljard dollar. Dat geld was volgens het rapport voornamelijk afkomstig van afpersing, wapen- en drughandel, het witwassen geld en fraude. Die miljarden zijn "spoorloos" verdwenen. Arafat geeft ook nu aanvoering aan allerlei misdadige praktijken, waaronder een bloeiende vervalsingsindustry voor CD's, DVD's, ontwerpkleding en cosmetica. Bovendien is de PA op veel gebieden, zoals de bouw, monopolist. Ook daarmee wordt de mogelijkheid verschaft voor het doorsluizen van projectgelden naar vrienden en bondgenoten. Veel openbare bouwprojecten, zoals scholen en andere algemene voorzieningen voor de gewone bevolking, worden gefinancierd via de Palestijnse Economic Council for Development and Reconstruction (PECDAR). De EU is de belangrijkste geldschieters van de PECDAR en ook van deze instelling is Arafat de oppermachtige penningmeester. Op tal van bouwterreinen in de Palestijnse gebieden staan reusachtige borden waarop de bouw van PECDAR-projecten wordt aangekondigd. In veel gevallen blijft het bij borden en verdwijnen de projectgelden in de zakken van Arafat en zijn handlangers. Arafats 34 ministers behoren tot de rijkste mensen van de regio.

Volgens de Amerikaanse onderzoeker Rachel Ehrenfeld, een expert op het gebied van overheidcorruptie, is Arafats regime net zo corrupt als de andere autocratische regimes in de regio. Erenfeld in een recent artikel in de Jerusalem Post: Verwachten dat Arafat de corruptie bestrijdt is hetzelfde als verwachten dat het Vaticaan het katholicisme eruit gooit. En toch verwachten de VS en de EU dat Arafat en zijn handlangers de aanzet zullen geven voor regionale hervormingen. Zullen zij hem ook vragen al dat geld terug te geven?