Kristallnight isn't gone

Belgium - Februari 2003 - Gerhard Coddens 

On Saturday, February 1^st, Tami wakens up at night 2,30 in great pain and had to be admitted to a small hospital as an emergency.

The diagnosis, gallstones and the doctor decides  to operate on Tuesday the 4^th.

That Tuesday morning two nurses came into the room without speaking one word, they took her into the operating-room. With a strong push they enter the bed into the operating-room and left her their without a word of explanation.

After the operation and when Tami woke up back in her room, the same nurses came with a medical-attendance-trolley, but did nothing at all. They did not take care of the patient, they didnt take her blood-pressure, no fevernothing, they just stood there and did nothing at all.

One nurse left the room and the other one approaches the sickbed and said, without any immediate cause: You are threatening . Tami was astonished and asked her what she meant, as she was laying there defenseless after the operation.

The nurse replied: You and your kind are a menacenow you can feel what the Jewish are doing to other people.

Only when she had left the room, her words penetrated slowly into Tamis mind about what the nurse just said to her, and why they refused to take care of her.

Tami was very upset and wanted to go home immediately.

Nobody looked after her anymore after this incident.

Only when the operating surgeon came to visit her, he found a furious but also a helpless Tami, and he asked her what happened to her.

After she told him, he said nothing and left the room. Only five minutes later everybody came into the sick-room to take care of Tami as they should have in the first place.

It was a remarkable change!

That we didnt put down a complain is due to the fact that the clinic intervened strongly in this discrimination.

It would be wrong to say that the whole clinic was anti Jew, on the contrary, the doctors where unmistakable pro Israel, tough chance!

But we can easily imagine Jewish patients not reacting as Tami did on the same circumstances.

That something like this can happen in a small province-clinic, in belgium is an indication to what is living underneath the surface in Europe.

Paradise lost

Kelly Hartog Dec. 5, 2002

If ever I thought for a moment that Israel was "not a safe place to be," that all changed on the morning of Thursday, November 28.

Fate and fate alone declared that I and a hundred other people would survive one of the most audacious attacks ever on Israeli civilians and that Albert de Havilla and Noy and Dvir Anter would not. Fate, too, decided that dozens of others would bear the physical and psychological scars of the attack.

My brush with that fate did not take place in the dusty streets of a West Bank village or the cobbled stones of downtown Jerusalem. It took place at the Paradise hotel in Mombasa, Kenya, which, before it was turned into a smoldering wreck of black smoke, flying debris and bloodied body parts, truly was a paradise of high green grass, beaches that seemed carved out of cut glass and exotic birds courting in the treetops.

But the paradise aspect of Kenya concealed an uglier side. What the media didn't tell you is that, unlike in Israel, where we are sadly so well prepared for terror attacks, no such protocol exists in Kenya. No medics, no counselors, nobody to tell us what to do. Ambulances took three hours to arrive on the scene, there was no bottled water for over two hours, there was no one to take charge. Those of us left intact had no choice but to tend to the wounded as best we could.

Only later did the questions begin to surface. It took us under an hour to drive from Mombasa airport to the Paradise Hotel. What took the medics so long?

The answer, in part, is fear. Fear of more attacks - particularly in light of the attempted missile strike on the Arkia flight we had just disembarked.

Why did we spend six hours in the broiling sun at the site of the attack?

Why did it take so long to evacuate us to another hotel? Because nobody wanted us.

It took another hour to bring in the Kenyan army because we refused to be transported on buses to another hotel without proper security accompanying us. When we finally reached the Indiana Hotel and I approached the manager - a tall be-turbanned Muslim man - to ask him for a phone line, he told me we should be honored because he was risking his job and his life and doing us all a favor by taking us into his hotel.

Why did we sit from midnight until 5 a.m. on the steps of the Indiana hotel?

Because the manager eventually decided it was too risky to keep us in the rooms overnight. He wanted us out of there as fast as possible.

Why did the army come and get us in the end? Because no one else would. No commercial airline was willing to take us anywhere. We didn't care. We would have flown to Europe - anywhere to get out of Kenya but no one but our own came to rescue us.

Seeing the IDF was an extremely emotional, even schmaltzy experience.

I bet my last Kenyan shilling that there'll be a glorified mini-series about it all someday. So while it may sound kitschy that many of us reacted to our rescue with the line "Wow, it's just like Entebbe," the parallel did not escape us. That despite the passage of time, we were still regarded as a foreign people in a foreign land where no one wanted us and nobody was prepared to help in our time of need.

What you also didn't hear through the world's media was the attempt by one couple immediately following the attack to leave the country. They left the hotel, jumped in a cab and went straight to Mombasa airport where they bought a ticket to Nairobi. They were stopped by the authorities before they got any further.

We may well have been back in Nazi Germany with doors slamming on us all around the world. In the days following our rescue - and make no mistake, it was a rescue - these are the images that have haunted me the most.

This is why I live in Israel.

My experience in Kenya has taught me that no matter where we Israelis may find ourselves in trouble, our government and our army will always come and rescue us. We will never be abandoned. Time, it seems, has not changed people's attitudes toward Jews. People are still trying to wash their hands of us around the world and it's 2002. The only nation that always has and always will care about the Jews is the Jewish nation itself.

Nobody should have to be the victim of a terror attack, but given the choice, if it had to happen all over again, I'd rather take my pigua here.

In my homeland.

*******

Vertaling in het Nederlands

Het verloren Paradijs

15 december 2002

Ik dacht altijd: "Israël is geen veilige plaats om te leven. Dat idee veranderde donderdag ochtend 28 november in het Paradise Hotel in Mombasa, Kenia. Dat vooraleer het veranderde in een smeulende, zwart geblakerde puinhoop met rondvliegende brokstukken en bloedige lichaamsdelen, werkelijk een paradijs was van hoog groen gras, schitterende stranden en exotische vogels die elkaar het hof maakten in de toppen van de bomen.

Maar het paradijseffect van Kenia verhulde een lelijker zijde. Wat de media u niet verteld heeft, is dat in tegenstelling tot  Israël, waar wij tragisch genoeg al zo lang zijn voorbereid op terreuraanslagen, er in Kenia niet zon protocol bestaat. Geen medisch personeel, geen hulpverleners, niemand om te vertellen wat wij moesten doen. Het duurde drie uur vooraleer de ambulances arriveerden, er waren twee uur lang geen flessen water, er was niemand die de leiding nam. Diegenen onder ons die ongedeerd waren, hadden geen andere keuze dan te zorgen voor de gewonden, zo goed en zo kwaad als wij konden.

Pas later kwamen de vragen op. Het had ons minder dan een uur gekost om van het vliegveld van Mombasa naar het Paradise Hotel te rijden. Waarom duurde het zo lang tot de medische hulp arriveerde?
Het antwoord, voor een deel is angst. Angst voor nog meer aanslagen, voornamelijk in het licht van de raketaanval op het Arkia vliegtuig, dat wij zojuist hadden verlaten. Waarom moesten wij zes uur in de brandende zon zitten op de plaats van de aanslag? Waarom duurde het zo lang om ons naar een ander hotel over te brengen?

Omdat niemand ons wilde hebben.

Het duurde nog een uur voordat het Keniaanse leger ons kwam beschermen, voordat wij behoorlijk beveiligd begeleid de bussen in konden naar een ander hotel. Toen wij uiteindelijk het Indiana Hotel hadden bereikt, en ik de manager benaderde een grote, met een tulband getooide Moslim om hem om een telefoonlijn te vragen, vertelde hij mij dat wij vereerd moesten zijn, want hij riskeerde zijn baan en zijn leven en dat hij ons dus allen een gunst bewees door ons in zijn hotel op te nemen.

Waarom zaten wij dan vanaf middernacht tot 5 uur in de ochtend op de stoep van het Indiana Hotel?
Omdat de manager uiteindelijk besloot dat het toch te riskant was om ons in de kamers te laten overnachten. Hij wilde ons daar uit hebben, zo snel mogelijk.
Waarom kwam het leger om ons daar vandaan te halen? Omdat niemand anders dat deed. Geen enkele commerciële vliegtuigmaatschappij wilde ons vervoeren, waar dan ook heen. Ons maakte het niets uit. Wij hadden overal naar toe willen vliegen, als het maar Kenia uit was, maar niemand anders dan onze eigen mensen kwamen ons te hulp. Het weerzien met de IDF was een uitermate ontroerende, zelfs sentimentele ervaring.
Ik verwed er mijn laatste Keniaanse shilling om dat er eens glorieuze miniseries zullen worden gemaakt over dit alles. Hoewel het wat kitscherig klinkt dat sommigen van ons op onze redding reageerden met "Wow, het lijkt wel Entebbe, ontging de parallel òns niet. Wij werden als vreemden beschouwd in een vreemd land waar niemand ons wilde en waar niemand bereid was ons te helpen in onze tijd van nood.
Wat je ook niet hoorde via de wereldmedia was de poging van een echtpaar om onmiddellijk na de aanslag het land te verlaten. Zij sprongen in een taxi en reden rechtstreeks naar Mombasa luchthaven, waar zij een ticket kochten voor Nairobi. Zij werden tegen gehouden door de autoriteiten voordat zij verder mochten reizen.
Wij hadden wel terug kunnen zijn in Nazi Duitsland, met deuren die in onze gezichten geslagen werden overal rondom ons. In de dagen die op onze redding volgden en geloof mij, het was een redding waren dit de beelden die mij achtervolgden. Daarom woon ik in Israël.

Mijn ervaring in Kenia heeft mij geleerd dat het er niet toe doet waar wij Israëlis ons bevinden, maar onze regering en ons leger komt ons altijd redden. Wij zullen nooit in de steek gelaten worden. De tijden, zo blijkt, zijn niet veranderd wat betreft de houding van de volken ten opzichte van de Joden. De mensen over de hele wereld proberen nog steeds ons van hun handen af te wassen, en dat in het jaar 2002. De enige staat die zich altijd heeft en zich altijd zal bekommeren om de Joden, is de Joodse staat zelf.
Niemand zal nog het slachtoffer zijn van een terreur aanslag, maar gegeven de keuze, wanneer het weer gebeurt, dan heb ik mijn pigoea [aanslag] liever hier. In mijn eigen land.